بعد از سلام و احوالپرسی با جناب حافظه، خوب میدانم که اغلب شمایان در انتخاب نوع حافظه دچار مشکلات عدیدهای هستید! انتخاب نام و کیفیت فنی قطعات حافظه از آن دغدغههایی است که اجداد بشر امروزی از عهد مفرغ و آتش در ذهن داشتهاند و اکنون این دغدغه به ما و زمانه ما رسیده است! بعد از صحبتهای مطول درباره انتخاب مناسب مادربرد و پس از آن پردازنده پدر و مادر دار، اکنون به شیوههای صحیح و خداپسندانه انتخاب قطعه حافظه برای ارتقا رسیدهایم! خیلی خلاصه و سریع عرض کنم که در دنیای کنونی پنج نوع حافظه وجود دارد که روی دستگاهها درحال استفاده از آنها هستند، البته استفاده که چه عرض کنم که اغلب ایشان در حال جان کندن هستند! SDRAM جد صالح قطعات حافظه کنونی است و در قسمت قبل درباره سازگاری انواع پردازنده با حافظهها قدری سخن گفته شد. امید که گفتههای بعدی ما تکرار مکررات نباشد.
SDRAM
پردازندههای Pentium2 و پس از آن Pentium3 و حتی نمونههای اولیه Pentium4 برمبنای استفاده از این حافظههای 168 پینی SDRAM طراحی و عرضه شدند. سرعت اولیه این حافظهها از 66 مگاهرتز آغاز شد و تا 133 مگاهرتز ادامه پیدا کرد. بسیاری از مادربردها قادر به سازگاری کامل با این نوع حافظه نبودند و متاسفانه در اوج ناجوانمردی این موضوع بهعنوان ضعف حافظههای SDRAM نوشته شد که نه اخلاقی بود و نه خداپسندانه! Intel در اواسط دهه 90 میلادی استاندارد PC100 را معرفی کرد و مادربردسازان مجبور به پیروی از آن شدند و این مشکل به خوبی و خوشی رفع شد! مشکل دیگری که حافظههای نسل SDRAM داشتند، عدم توانایی در همراهی افزایش سرعت فرکانس پردازندهها بود. هنگامی که پردازنده Pentium4 وارد بازار شد، نوع جدیدی از حافظهها با نام RDRAM عرضه شد که با این پردازنده سازگاری کامل داشت و با سرعت فرکانس 400 مگاهرتز فعالیت میکرد. اما وجود چند مشکل، ادامه این روند را دچار اختلال کرد. اول اینکه، باید از یک جفت کامل حافظه RDRAM روی مادربرد استفاده میشد، دیگر اینکه بهای این حافظهها بالاتر از متوسط توان خرید مصرفکنندگان بود و آخر اینکه تستهای انجام شده، نشان داد که برخی برنامهها در سیستمهایی که از RDRAM بهره میبرند، آهستهتر کار میکنند و آخر اینکه تفاوت کیفی محسوسی بین استفاده از این حافظهها و انواع SDRAMمشاهده نشد. این چنین شد که حافظههای RDRAM در مزارع باقالی مدفون و به مرور فراموش شد!
DDR SDRAM
که به اختصار DDR خوانده میشود و بهصورت گسترده توسط پردازندههای Pentium4 و انواع پردازندههای AMD مورد استفاده قرار گرفت. کیفیت و پایداری این نسل از حافظههای SDRAM نسبت به پدر خود بهتر و درصد سازگاری آن با انواع مادربردها بیشتر شده بود! DDR در تعداد پینها و ولتا? کاری با پدر خود تفاوتهایی داشت،مضاف اینکه پهنای باند ارتباطی آن نیز دو برابر شده بود. Intel استفاده از حافظههای DDR را تا هنگام استفاده از سوکت 478 ادامه داد و پس از ارایه سوکت LGA775 بهسمت استفاده از نسل DDR2 گام برداشت. اما AMD در همراهی با DDR وفادار ماند و تا همین اواخر از این نسل حافظه پشتیبانی میکرد. حقیقت ماجرا این است که کیفیت پردازشی اغلب پردازندههای AMD با همراهی حافظههای DDR برای بسیاری از پردازندههای کنونی دستنیافتنی شده است. این گفته بهطور حتم اقرار به کیفیت نیست، بلکه واقعیتی است که مورد قبول و اقبال بسیاری از کارشناسان اینکاره قرار دارد. دسترسی سریع به دادهها قابلیتی بود که نسل حافظه بعدی مدتها بدان دستنیافت.هرچند عمر حافظههای SDRAM به پایان رسیده است، اما DDR همچنان تولید میشود و طالب دارد.
هفته آینده درباره DRR2 و DDR3 صحبت میکنیم و پس از آن میپردازیم به موضوع اصلی خودمان، یعنی ارتقا پردازندهها!