زبان‌شناسان با مقایسه عناصر مختلف زبانهای دنیا مانند دستور زبان، صرف افعال و تعداد الفباها به دسته‌بندی زبانهای زنده دنیا بر اساس میزان دشواری آموختن آنها کرده‌اند و پنج زبان عربی، چینی، ?اپنی، کره‌ای و مجارستانی را به عنوان مشکل‌ترین زبانهای دنیا دسته‌بندی کرده‌اند.
اگر تا پنجاه سال پیش “باسواد بودن” به معنای سواد خواندن و نوشتن و بلد بودن چهار عمل اصلی ریاضیات بود اما در دنیای مدرن معیارهای دیگری نیز به آن افزوده می شود تا با سواد بودن سخت تر از دهه های گذشته باشد. دانستن یک زبان خارجی یا بلد بودن کار با کامپیوتر و استفاده از اینترنت را می توان از دیگر معیارهای باسواد بودن به حساب آورد.
به گزارش دادنا و به نقل از وب سایت ThirdAge، با این حال یکی از کارهای زمانبر و نسبتاً مشکل آموختن زبانی به غیر از زبان مادری است و هیچ زبانی برای یادگیری آسان نیست اما آموختن همه زبان ها به یک اندازه مشکل نیستند و برخی از زبان شناسان پنج زبان زنده دنیا را جزو مشکل ترین زبان ها برای آموختن انتخاب کرده اند. اینکه چرا این زبان ها به عنوان مشکل ترین زبان های زنده دنیا برای آموختن انتخاب شده اند به فاکتورهایی مانند میزان دوری و اختلاف با زبان مادری، نحوه نگارش الفبای و گویش اصوات آن بر می گردد. این زبان مشکل دنیا عبارتند از:
۱- زبان عربی
زبان عربی شباهت بسیار کمی به زبان های هندی و اروپایی دارد. اصوات در این زبان بسیار مهم هستند اما شباهت بسیار زیادی بهم دارند به نحوی که با اندکی تغییر صوت ممکن است معنای جمله به کلی عوض شود. زبان عربی بزرگترین عضو از شاخه زبانهای سامی است و با زبانهای عبری و آرامی هم‌خانواده‌است و یکی از شش زبان رسمی سازمان ملل است. ای زبان، زبان رسمی ۲۵ کشور جهان است و حدود ۳۲۰ میلیون نفر گویشگر دارد.
۲- زبان چینی
زبان چینی اصطلاحاً یک زبان تونال “Tonal Language” است به این معنا که با تغییر زیر و بم صدا معانی وا?گان نیز تغییر می کند. همچنین وجود هزاران کارکتر و سیستم پیچیده خط چینی به دشوارتر شدن آموختن این زبان منجر شده است. زبان مادری حدود یک پنجم مردم جهان یکی از انواع زبان چینی است.
۳- زبان ?اپنی
برای آموختن زبان ?اپنی نیز باید مانند زبان چینی هزاران کاراکتر را به ذهن سپرد. سه سیستم متفاوت نوشتن و دو سیستم هجابندی برای این زبان وجود دارد که یادگیری این زبان را مشکل تر کرده است. این زبان حدود ۱۳۰ میلیون گویشگر دارد.
۴- زبان کره ای
برای کسی که پیشینه آسیای شرقی ندارد آموختن زبان کره کار واقعاً مشکلی است. ساختار بسیار متفاوت دستور زبان و نحوه تغییر افعال در زمانهای مختلف براستی گیج کننده است. برای نوشتن به این زبان نیز باید همان هزاران کاراکتر مشابه زبان خط چینی را آموخت. این زبان حدود هشتاد میلیون گویشگر دارد.
۵- زبان مجارستانی
در زبان مجارستانی اسم در هفت حالت مونث و مذکر و خنثی و … صرف می شود. زبان مجارستانی همچنین جزو “زبان های مستقل” محسوب می شود بدین معنا که واقعاً هنوز مشخص نشده است که ریشه های این زبان از کجاست و برخلاف بقیه زبانهای رایج در اروپا ریشه لاتین ندارد. این زبان ۱۳ میلیون گویشگر دارد.
