دنیای جدید پردازش هفته گذشته درباره معرفی پردازنده Athlon XP و ماجرای رقابت این موجود با پردازنده Pentium4 به قدر کفایت نوشته شد. حقیقت ماجرا این است که AMD با معرفی این پردازنده، قدم به دنیای جدیدی نهاد و بستر جدیدی نیز برای مصرفکنندگان گشود. دوران پردازندههای Pentium4 را میتوان به دو دوره قبل و بعد از ارایه Athlon XP تقسیم کرد. خانواده پردازشی Athlon به بیان دقیق کلمه، سرخوشی Intel را بر باد داد! قبول دارم که خانواده Athlon XP محصولات داغی بودند، داغ بدین معنی که در حین کار گرمای بسیاری تولید میکردند و طبیعی است که هر گاه فشار کار افزایش یابد، میزان فعالیت پردازنده بیشتر میشود و دمای پردازنده بهعلت افزایش گرما بالاتر میرود. مشکل حرارتی پردازنده Athlon XP با نصب یک عدد فن فرد اعلاء قابل حل بود! اما چرا دمای پردازندههای Pentium4 بالا نمیرفت؟ ماجرا از این قرار بود که Intel در داخل پردازندههای خود حسگری نصب کرده بود که هرگاه میزان گرمای تولید شده و بهتبع آن دمای هسته پردازشی افزایش مییافت، طبق یک الگوریتم تعریف شده، سرعت فرکانس پردازنده را کاهش میداد. دعوای اصلی بین مسؤولان این دو شرکت این بود که صاحبان AMD مدعی بودند که نباید برای کاهش دمای پردازنده از کیفیت کاری آن کاست، درصورتی که میتوان بهکمک سیستمهای خنککننده این نقیصه را رفع کرد و مسؤولان Intel در مقابل این مدعا سکوت اختیار کرده بودند و بههیچ وجه زیر بار نمیرفتند، به همین راحتی!
دنیای 64 بیتی به خاطر دارم که Barton XP داغترین، بهترین و آخرین نسل از پردازندههای Athlon XP بود که برای مسؤولان Intel کلافهکنندهترین، سمجترین و ارزانترین رقیب در برابر Pentium4 قلمداد میشد. AMD فرصت چندانی به مصرفکنندگان بازار نداد و بلافاصله و بهطور ناگهانی خانواده جدیدی را معرفی کرد که دنیای پردازش آن هنگامه را زیر و زبر کرد. پردازنده 64 بیتی Athlon64 بهعنوان نسل جدید پردازندهها مانند آوار بر سر Pentium4 خراب شد! نکته جالب اینجا بود که دمای هسته پردازشی Athlon64 به ندرت از 40 درجه فراتر میرفت، در حالیکه دمای پردازندههای Pentium4 بهندرت کمتر از 40 درجه سانتیگراد را نشان میداد. به بیان دیگر جنگ این دو مغلوبه شده بود و AMD با حل مشکل گرمای پردازندههای خود و البته قراردادن کنترلگر حافظه در داخل پردازنده، بر رقیب پیشی گرفته بود. در مبحث مادربرد گفته شد که رابطه بین پردازنده و حافظه اصلی سیستم (RAM) توسط چیپست اصلی سیستم (Northbridge) کنترل میشود. AMD با طرحی جالب، نقش چیپست مادربرد را از میان برداشت و بخش کنترل حافظه سیستم را در داخل هسته پردازندهها قرار داد تا ارتباط با حافظه سریعتر و با وقفه کمتری برقرار شوند.
به ضرس قاطع میتوان ادعا کرد که پردازندههای Pentium4 در برابر پردازندههای Athlon64 حرفی برای گفتن نداشتند و ندارند. این گفته را به حساب طرفداری نگارنده از AMD نگذارید، بلکه واقع ماجرا را به حضور عرض کردم! Intel برای لاپوشانی ضعف ساختاری و ماهیتی Pentium4 در برابر Athlon64 جنگ جدیدی تحتعنوان نبرد فرکانسها را آغاز کرد. سرعت فرکانس پردازندهها بهصورت کیلویی افزایش یافت و جالب بود که این روند آنقدر بیمنطق پیش رفت که فنهایی که توسط کارخانه در داخل جعبه پردازندهها قرار گرفته بودند، پاسخگوی گرمای تولید شده پردازنده نبودند و چه بسیار پردازندههایی که در این معرکه بیصدا سوختند! Intel باخت را قبول نداشت و در ادامه مسیر اشتباه خود، اقدام به معرفی پردازندههای دوهستهای کرد.
قبل از دو قلوها ماجراهای شیرین پردازندههای دوهستهای را هفته آینده پیگیری خواهیم کرد. دوستان خواهان ارتقا، دو دسته هستند: دسته اول، صاحب یک دستگاه فرد اعلاء با پردازنده 478 پینی Pentium4 و دسته دوم، صاحب یک فقره پردازنده 462 پینی AthlonXP هستند. هر دو دسته برای ارتقا نیاز به تعویض مادربرد دارند. دقت داشته باشید که هنگام تعویض مادربرد میتوانید نوع پردازنده خود را نیز تغییر دهید. به بیان دیگر اگر مصرفکننده محصولات Intel بودید، نیازی نیست که این روند را ادامه بدهید و بالعکس! راههای عملی ارتقا پس از مبحث دوهستهایها بیان خواهد شد، اندکی صبر پیشه کنید، ضرر نخواهید کرد!