علايم افسردگى هميشه غمگينى و گريه كردن نيست بلكه بسيار متنوع است. بسيارى از افراد مبنلا به افسردگى دچار تغييرات روحى و روانى مى شوند كه بر تفكر، خواب و يا ميزان انر?ى آنها تأثير مى گذارد. علاوه بر اين، افسردگى هاى مختلف و متنوع علايم ديگرى را نيز به همراه دارند.
علايم افسردگى عبارت اند از: 1 - روحيه افسرده 2- احساس مداوم نااميدى، بى ارزشى و احساس گناه 3- خستگى يا كمبود انر?ى 4- رفتار بسيار كند و آهسته (گويى فرد خود را كشان كشان حركت مى دهد) 5- عدم رضايت يا كاهش رضايت از زندگى 6- كاهش انگيزه 7- تفكر منفى يا بدبينانه 8- عدم احساس علاقه نسبت به دوستان، فعاليت، سرگرمى يا كار 9- تغيير در عادات غذاخوردن كه به صورت پرخورى يا كم اشتهايى بروز مى كند 10- مشكلات خواب، از جمله زود برخاستن 11- گريه هاى مداوم 12- مشكل در تمركز، يادآورى يا تصميم گيرى 13- اوقات تلخى 14- اضطراب و نگرانى بسيار زياد 15- فكر كردن به مرگ يا خودكشي 16- اقدام به خودكشي
متخصصان معتقدند كه اگر فردى همه اين علايم يا بعضى از آنها را حداقل طى دو هفته هر روز داشته باشد آن فرد مبتلا به افسردگى بالينى است. افسردگى مى تواند بر تمام زندگى فرد (و خانواده و دوستان نزديك او نيز) تأثير بگذارد. زيرا افسردگى روى توانايى شخص سايه مي اندازد و باعث يأس و دلسردى او مى شود. فرد افسرده اغلب از هيچ چيزى لذت نمى برد حتى از چيزهايى كه روزى از آنها لذت مى بُرد. - در طول دوره افسردگى بعضى از افراد عملاً از انجام هرگونه كارى عاجز و ناتوان هستند. - بعضى از افراد افسرده مى توانند به كار كردن ادامه دهند اما اين افراد فقط در شغل خود دوام مى آورند تا به تعهدات خود عمل كنند. اما اين كار بسيار سختى براى آنها است.
فرد مبتلا به افسردگى اصلى علاوه بر داشتن علايم عمومى افسردگى، ممكن است علايم زير را نيز از خود بروز بدهد:
1 - سردردهاى مداوم 2- درد و رنج هاى ديگر، حتى بدون آنكه علت ظاهرى داشته باشند 3- مشكلات سوء هاضمه 4- عملكرد ضعيف جنسى.
ممكن است در كودكان و نوجوانان علايم افسردگى واضح تر باشد. اين علايم عبارت اند از:
1- افت نمرات 2- اوقات تلخى 3- مشكلات اخلاقى 4- انزوا و گوشه گيرى 5- شكايت كردن از مشكلات جسمانى مانند سردرد و دل درد ?- كاهش انر?ى 7- عدم تمركز 8- تغيير در الگوهاى خواب يا غذاخوردن لازم است بدانيد: متخصصان تخمين مى زنند كه 20 درصد از كودكان و چهار تا هشت درصد از نوجوانان مبتلا به افسردگى هستند. بالاترين مورد افسردگى در دختران پس از سن بلوغ رخ مى دهد. افسردگى مى تواند بر تمام زندگى فرد تأثير بگذارد. زيرا افسردگى روى توانايى شخص سايه مي اندازد و باعث يأس و دلسردى او مى شود. فرد افسرده اغلب از هيچ چيزى لذت نمى برد حتى از چيزهايى كه روزى از آنها لذت مى برد.
بهتر است بدانيد كه: افراد بالاى 65 سال، چهار برابر گروه هاى سنى ديگر مبتلا به افسردگى هستند. در افراد مسن، افسردگى با علايم ديگرى همراه است؛ علايمى مانند گيجى، فراموشى، عدم توجه به بهداشت شخصى و ظاهر. علاوه بر اين، بيمارى ها نيز مى توانند باعث افسردگى شوند مانند بيمارى تيروئيد، بيمارى هاى سيستم عصبى و برخى سرطان ها.
اختلال دوقطبى
در افراد مبتلا به افسردگى اختلال دوقطبي يا افسردگى شيدايى، نوسانات روحيه اى زيادى مشاهده مى شود. به طورى كه فرد در اوج شيدايى يا شادى غيرمعمول قرار مي گيرد و سپس وارد مرحله افسردگى مى شود. در طول مرحله افسردگى، فرد همان علايم افسردگى بالينى (عمومى) را از خود نشان مى دهد اما در اين افسردگى خطر خودكشى بالاتر است.
افسردگى خفيف
افسردگى خفيف يا افسردگى مزمن اغلب از دوران كودكى يا نوجوانى آغاز مى شود و در صورت عدم درمان ممكن است چندين سال تداوم يابد. افراد مبتلا به افسردگى:
1- هيچگونه احساس عاطفى ندارند و از نظر عاطفى كاملاً بى حس هستند، آنها به طور مداوم در حالت افسردگى سطح پايين به سر مى برند و با علاقه و اشتياق كمى به زندگى روزمره ادامه مى دهند. 0- دوست دارند افكار منفى داشته باشند؛ معمولاً نيمه خالى ليوان را مى بينند. 1- 3- از چيزى لذت نمى برند حتى از چيزهايى كه زمانى از آنها لذت مى بردند. بسيارى از مبتلايان به افسردگى خفيف اصلاً به دنبال درمان نيستند زيرا نمى دانند كه مبتلا به افسردگى هستند. از آنجايى كه افسردگى خفيف به صورت مزمن است فرد مبتلا، خانواده او و دوستان او فكر مى كنند كه اين رفتارها جزيى از طبيعت و منش و شخصيت فرد است. رهايى و بهبودى از اين نوع افسردگى اغلب به طور كامل اتفاق نمى افتد و اين خطر وجود دارد كه فرد دچار افسردگى اصلى شود كه در اين صورت فرد ِ مبتلا در اصل مبتلا به دو نوع افسردگى است.
اختلال فصلى اين افسردگى شكلى از افسردگى است كه تصور مى شود با قرار گرفتن در معرض نور خورشيد به ميزان زياد، به وجود مى آيد. علاوه بر روحيه افسرده و علايم عمومى افسردگى،علايم ديگر اين افسردگى عبارت اند از: 1 - تمايل به خوردن غذاهاى شيرين و نشاسته دار 2- افزايش وزن 3- خواب زياد. اين حالت عموماً در فصل بهار از بين مى رود تبيان
