در طی چند قرن، مردم جزیره ایستر موفق شدند تمامی فضای جنگلیِ آنجا را از بین ببرند، ھمینطور تمامی گیاھان مفید و حیوانات آن را برای ھمیشه نابود کنند و در نتیجه زندگی و اجتماع نسبتاً پیشرفته و پیچیده خود را به ھرج و مرج و حتی به مرحله همنوع خوری برسانند. آیا ما اکنون، انسانھای امروزی نیز در ھمان مسیر نیفتاده ایم؟
یکی از رازھای بسیار گیرای تاریخ بشری، علل ناپدیدشدن بعضی از تمدنھاست. کسی که توجھی به سازهھای رھا شده، از جمله مردم خِمِر [کامبوج]، مایاھا [ در امریکای مرکزی] و سرخپوستان در جنوب ایالات کلرادو و یوتا ] که ھرکدام در زمانھای بسیار دور، Anasazi) ([ آناسازی زیستگاه ھای نسبتاً پیشرفتھای برای خود ایجاد کردند، بکند، بلافاصله برایش این پرسش مطرح میشود که چرا کسانیکه زمانی قادر بھ ایجاد چنین اجتماعاتی با این ساختمانھا بوده اند، آنھا را رھا کرده اند؟
ھر چند که فرھنگ مردم این تمدنھا برای ما ناآشنا باقی مانده اند، اما از آنجا که آنھا نیز مانند ما انسان بودهاند بالاخره نابودی آنھا ما را ھمانطور تحت تأثیر قرار میدھد که از بین رفتن حیوانات دیگر ازجمله دیناسور ھا. کیست که با اطمینان بگوید جامعه کنونی ما نیز روزی ھمان سرانجام را نمییابد؟ شاید روزی آسمان خراشھای نیویورک نیز مانند معابد آنکور وات [کامبوج] و تیکال [گواتمالا] بھصورت مخروبه در میان گیاھان خودرو رھا شوند و روی آنھا خزه بروید .
در میان ھمه اینگونه تمدنھای محو شده، سرنوشت جماعت مردم ساکن جزیره ایستر، از ھمه مرموزتر و منزویتر باقی مانده است. بیشتر تعجب کنونی ما به خاطر وجود مجسمه ھای سنگی بسیار عظیمی است که در میان یک سرزمین متروکه و محقر به صورت پراکنده باقی مانده اند. شاید ھم این علاقه بخصوص ما به خاطر مردم آنجا باشد، که ھم قوم مردم سایر جزایر رومانتیک پلینزی، پراکنده در اقیانوس کبیر، بوده اند .
